9 yaşındayım ve son 1 yıldır nerdeyse hep evdeyim.
Test olmamız gerektiğinden beri okula gitmiyorum.
Ben artık bu düzene uymuyorum !
Maskeyi yeterince uzun süre taktım.
Onunla nefes alamıyor, düşünemiyor, konuşamıyorsunuz.
Maskeyle bir ödev yapmaya çalışsanıza !
Ellerimi sürekli dezenfektanla temizledim.
Sarılmak istediğim arkadaşlarıma karşı mesafeli durdum.
Ve uzun süre başaramama korkusu ve bilgisayar sorunlarıyla evden eğitim gördüm.
Sık sık, geçtiğimiz yıl kaçırdığımız onca şeyi düşünüyorum...
Cadılar bayramı, doğum günü kutlamaları, yaz tatili, yıl başı kutlaması, büyükanne ve büyükbaba ziyareti, yüzme, dans, yemeğe çıkma, alışveriş vs.
1 ay içinde hepsi geçer, biter zannettik.
Ama artık kimse bunun biteceğini düşünmüyor.
Biz çocukları ve sağlıklı olanları artık kim düşünüyor ki?
Büyükler düşünebiliyor mu ki hala?
Şu an neden test olduğumuzu ve buna rağmen neden hala maske ve mesafenin olduğunu anlamıyorum!
Koronanın anlaşılması gerekiyorsa herhalde ben bir şeyleri kaçırmış olmalıyım!
Dışardaki dünya, bu haliyle beni üzüyor.
İnsanlar robot gibi dolaşıyor.
Birden bire her şey yasaklandı ve tehlikeli oldu.
Mutluluk ve özgürlük artık çok az, korku ise çok fazla.
Her yerde bu virüsü aramayı bırakmamızı ve bu sırada hayatın kaçırılmamasını diliyorum.
Annem hep şöyle der: "Kardeşin seni kızdırdığında sen ona uymazsan yaptığından vazgeçer."
Bu, Korona'da da aynen böyledir.
Artık tekrar gülmek ve gülenleri görmek istiyorum.
Tekrar arkadaşlarımla oynamak istiyorum.
Tekrar okula gitmek istiyorum. Test olmadan ve maske takmadan.
Ve özellikle korku duymadan.
Tekrar özgür olmak istiyorum.
Beni dinlediğiniz için teşekkürler...
